Stefan Gnaczy - Nie obelgi lecz rzetelna prawda

Stefan Gnaczy fot.: Express-Miejski.pl

Tydzień temu w Kamieńcu Ząbkowickim miało miejsce odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej rocznicy 200-lecia narodzin Ferdinanda Martiusa – budowniczego i projektanta pałacu w Kamieńcu Ząbkowickim. Pod artykułem pojawiło się sporo komentarzy anonimowych użytkowników, którzy skupili się nie na samym wydarzeniu opisanym w ralacji, ale przede wszystkim na mniej chwalebnej, jak się okazuje nie do końca prawdziwej, historii Kamieńca Ząbkowickiego. Właśnie na te posty zareagował Stefan Gnaczy - Prezes Towarzystwa Miłośników Ziemi Kamienieckiej.

- Przywołany niejako do tablicy, przez, niestety, anonimowych korespondentów, którzy nie znając faktów z przeszłości, historii Kamieńca zabrali głos w pewnym sensie negując trzydziestoletnią działalność Towarzystwa Miłośników Ziemi Kamienieckiej, postanowiłem zabrać głos w tej sprawie. - czytamy w oświadczeniu Stefana Gnaczego.

PEŁNA TREŚĆ OŚWIADCZENIA:

Nie można porównywać uhonorowanie skromną tablicą pamiątkową budowniczego pałacu kamienieckiego (przyp. to początek XIX w.) i ubliżać przybyłym gościom z różnych zakątków Europy po wspólnym uczestnictwie we Mszy Świętej i modlitwie za F. Martiusa oraz Włodzimierza Sobiecha w pierwszą rocznicę jego śmierci. Należy sobie zadać pytanie: czy tak czyni katolik? Za to, że w Kamieńcu rzekomo zamordowano tysiące ludzi? Za to, że do pałacu wprowadziła się organizacja Todt (Organizacja Todt - niem. Organisation Todt, OT - utworzona w 1938 w nazistowskich Niemczech organizacja mająca za zadanie budowę obiektów wojskowych, kierowana początkowo przez FritzaTodta - http://pl.wikipedia.org/wiki/Organizacja_Todt) zajmując pomieszczenia na składnicę muzealną, do tego nie za aprobatą księcia Waldemara (on sam w tej sprawie nie miał nic do powiedzenia)? Było to z pewnością pewnego rodzaju upokorzenie, bo nie pałał miłością do faszystów.

Pod kątem jego zapatrywań - krótka scenka: gdy kiedyś jechał konno, a za nim sfora jamników, budziło to zawsze ciekawość dzieci. Chcąc się przypodobać księciu pozdrowiły go Heil Hitler, na co odpowiedział - tak się kochane dzieci nie mówi, należy mówić Grüß Gott (Szczęść Boże).

Dalej w sprawie obozu koncentracyjnego: Organizacja Todt u zbiegu ulic Kolejowej, Zamkowej i XXX-lecia postawiła szereg baraków - ostatni relikt tej zabudowy potocznie nazywany garażami przy Os. XXX-lecia (w tym okresie służył jako ubojnia), został nie tak dawno temu rozebrany. Baraki te służyły tej organizacji jako pomieszczenia biurowe oraz mieszkalne dla obsługi. W 1945 roku 8 maja baraki zajęli Rosjanie, obecnie mieści się tu szereg domków jednorodzinnych.

Należy więc jednoznacznie stwierdzić, że w Kamieńcu nie było obozu koncentracyjnego. Wiedzę tę posiadamy, gdyż w 1982 roku, badając najnowszą historię Kamieńca odwidzieliśmy ówczesne archiwum Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich, gdzie uzyskaliśmy dalsze informacje m.in:

Informacje z osobistych kontaktów: Deszcz Franciszek, żona Antonina:

Z korespondencji do TMZKam.- list z Czechołowacji:

Dzieje rodziny zamieszkujące gospodarstwo przy kapliczce z przed wojny, rodziny obecnie zamieszkałej i też opiekującą się kapliczką oraz mamy Pana Jana to temat do książki.

I ostatnia sprawa: piaskownia i tysiąca niewolników. Piaskownia była ściśle związana z funkcjonującą nieopodal betoniarnią, której właścicielem był Józef Momot urodzony w Bachowicach k/Wadowic, przybyły na te tereny za chlebem. Poszczęściło mu się i tu, w dawnym Goleniowie, założył firmę, gdzie produkowano dachówki, przepusty, kręgi studzienne. Firma dobrze prosperowała, stąd bocznica kolejowa. Żaden karcer, w piaskowni był mini bunkier, teren wydobywczy był trudny, stąd niejednokrotnie używano materiałów wybuchowych. Jeśli chodzi o katorżniczą wielotysięczną rzeszę pracowników, totalna bzdura, zatrudniona była miejscowa ludność z jednym wyjątkiem, w czasie wojny pracował jeden jeniec radziecki, nazywano go Johanem z Ukrainy, bardzo się zżył z miejscową ludnością, nawet chciał się ożenić z pewną Niemką. Przeżył wojnę, ale sowieci zwinęli go już 8 maja, prawdopodobnie podzielił los kolegów z pozostałych czterech mogił, które znajdowały się w miejscu obecnego kiosku u zbiegu ulic Kolejowej i Zamkowej. O wielu innych sprawach po zakończeniu II wojny światowej i bujnej historii najnowszej Kamieńca można i należy dyskutować, każda osoba jest mile widziana, lecz nie należy ukrywać się za pseudonimem, wypisując stek bzdur, a co najgorsze obrażając ludzi.

Każda wojna, każdej ze stron przynosi wiele bólu i cierpień i o tym trzeba pamiętać ku przestrodze, aby nigdy więcej.

Z poważaniem

Stefan Gnaczy
Prezes Towarzystwa Miłośników Ziemi Kamienieckiej

Artykuł jest odpowiedzią na komenatrze materiału Potomkowie Martiusa w Kamieńcu Ząbkowickim

Stefan Gnaczy