Raz się żyje - historia pisana rowerem. O wyprawie Marcina Długopolskiego dookoła świata [FOTO]

Spotkanie z pasjonatami rowerowych wypraw dookoła świata fot.: mwinnik / em24.pl

Zobacz wszystkie zdjęcia w galerii

5 grudnia w Ząbkowickim Ośrodku Kultury odbyło się spotkanie z pasjonatami rowerowych wypraw dookoła świata. Wśród prelegentów był ząbkowiczanin Marcin Długopolski. 

Oprócz niego swoje historie opowiedzieli Malwina Dobrowolska z Grudziądza oraz Cedrin Arn z Paryża. Spotkanie prowadził Bogdan Tuła. Na przybyłych gości oprócz sporej dawki ciekawostek czekały m.in. przysmaki, które goście przywieźli ze sobą z różnych części świata.

Rowerem przez świat

Marcin Długopolski, ma 32 lata i pochodzi z Ząbkowic Śląskich. Swoją podróż życia rozpoczął 17 czerwca. Wtedy podczas Powiatowego Rajdu Rowerowego wyruszył w podróż dookoła świata. Rower, na którym pokonywał kolejne kilometry to „Gracja” - Giant Tough Road SLR 1. Pierwsze kraje, które odwiedził to Czechy, Słowacja i Węgry. Następna była Bośnia i Hercegowina. Tam jechał kamienistą i nieutwardzoną drogą, a swoją podróż kontynuował przez Chorwację aż do Albanii.

Spotkanie z krajanami w Albanii i pomoc Japończykowi

- Początek Albanii był dość płaski i szybko go przejechałem, wykręciłem aż 168 kilometrów w jeden dzień. Dopiero ok. 150 kilometrów do granicy z Grecją zaczęły się góry. Spotkałem tam grupkę z Polski, która przyjechała Trabantami i Wartburgiem. Spędziłem z nimi jedną noc i pojechałem dalej – opowiada Długopolski. Podczas dalszej wyprawy w Grecji spotkał Japończyka, który był w trasie już 21 miesięcy. - Był bardzo zmęczony. Swoją trasę rozpoczął w Afryce.  Do Izraelu go nie wpuścili, więc wsiadł do samolotu do Portugalii i kierował się w stronę Aten. Swoją podróż chciał zakończyć w Istambule. Ludzie często mu dokuczali, widać było w jego oczach strach i przygnębienie. Postanowiłem, że tym razem znajdę miejsce, gdzie będzie czuł się bezpiecznie. Ponadto naprawiłem mu hamulce i skleiłem dętkę. Przy piwku i mleku siedzieliśmy i gadaliśmy do późna. Cieszyłem się, że mogłem zobaczyć uśmiech na jego twarzy. Pożegnaliśmy się i pojechałem w dalszą podróż – wspomina ząbkowiczan.

Spałem, gdzie popadnie. Nawet w opuszczonym kościele

32-latek dotarł do Aten i dopłynął na „magiczną wyspę” Ikaria. - Nazwałem ją tak, gdyż miałem wrażenie, że tam czas się zatrzymał 40 lat temu - bardzo prowizoryczne drogi i chatki wioski, w których nie było hoteli. Mieszkańcy serwowali ikaryjskie jedzenie. Po wyspie poruszałem się rowerem, gdyż nie miałem żadnego innego transportu. Wykręciłem w ten sposób ok. 350 km. Zatrzymałem si tam na dwa tygodnie. Nie mogłem znaleźć noclegu, więc zostawiłem rower i sakwy na zapleczu jednego ze sklepów, a sam spałem w miejscu oddalonym ok. 1.5 km. Skaliste podłoże sprawiało, że nie mogłem rozłożyć namiotu i wbić śledzia więc spałem gdzie popadnie - raz nawet w opuszczonym kościołku – opowiadał Długopolski. W Turcji tereny były płaskie, więc z rozbiciem namiotu nie było problemu. - Pewnego wieczor, gdy już szykowałem się do snu usłyszałem pełno dzwonków i ktoś świecił latarką w mój namiot. Był to pastuszek, który wyszedł na nocny obchód ze swoimi owieczkami i chciał mnie przed czymś ostrzec. Nie wiedziałem o co chodzi, bo nie rozmawiałem po turecku, a on po angielsku. Po gestach wywnioskowałem, że chodziło mu o zwierzynę. Rano znowu go spotkałem, siedzieliśmy półtorej godziny, piliśmy herbatę. Mimo, że nie mogliśmy się porozumieć słowami, to gestami daliśmy radę, a na sam koniec wymieniliśmy się numerem telefonów – wspominał 32-latek. Następnie jeden dzień spędził w krainie Cappadocia. Tam zobaczył w skałach wydrążone mieszkania, kościołki i klasztory. Kolejne spotkanie miał w miasteczku Sarkisla. - W szkole podstawowej dzieci uczyły się języka angielskiego. Dyrektor zaproponował, że spotkam się z nimi i porozmawiam w tym języku. Wpadłem na pomysł, żeby pokazać im jak rozkłada się namiot, bo nie wiedziały nawet co to jest. Pod moją nieobecność zrobiły zdjęcie przy rowerze. Kiedy wyjechałem z miasteczka, wysłały je do nauczycielki, która przesłała je do mnie. To mały gest, ale wywołujący sporo pozytywnych emocji - dodawał Długopolski.

Bolące achillesy, które przerwały wyprawę

Kontynuując swoją wyprawę przed swoimi oczyma zobaczył Góry Anatolijskie. W ciągu jednego dnia pogoda zmieniła się diametralnie, zaczęło padać. Dojechał do miasta Trabzon i tam zatrzymał się kilka dni czekając na wizę. - Procedura trwa w granicach dwóch i pół tygodnia. Czekałem także na paczkę z Polski, bo w coraz gorszym stanie miałem opony. Odpocząłem trochę, zregenerowałem się i po otrzymaniu wizy do Iranu ruszyłem dalej – wyjaśnił ząbkowiczan. Mimo świecącego słońca odczuwalna temperatura była niska. - Chciałem jak najszybciej przeskoczyć góry i wjechać w cieplejsze rejony. Na pierwszych kilometrach byłem głodny jazdy rowerem. Na drodze miałem pojazd ok. 60 kilometrów. Od punktu 0 od Morza Czarnego wspiąłem się na wysokość 2,5 tysiąca metrów na odcinku 130 kilometrów. Moja lewa noga odczuła ten wysiłek i zaczęła mnie boleć w okolicach ścięgna Achillesa. Odciążałem ją i kręciłem głównie prawą nogą. W efekcie obie nogi zaczęły w końcu odmawiać posłuszeństwa. Myślałem, że to dolegliwość tymczasowa. W głowie miałem jednak świadomość, że prawdziwe góry się dopiero zaczęły. Dojechałem do Agri. Ból jednak się nie zmniejszył. Musiałem podjąć decyzję, żeby przyjechać do Polski. Tu czekała na mnie dobra wiadomość. Dowiedziałem się, że ścięgna nie były naderwane tylko przemęczone i przeciążone. Teraz przechodzę rehabilitację, a początkiem maja wracam do Turcji, gdzie zostawiłem rower – mówił podróżnik.

Podczas swojej rowerowej wędrówki Marcin Długopolski przejechał 5 675 kilometrów, odwiedził dziewięć państw w 129 dni, spał pod namiotem lub korzystał z gościnności ludzkiej. Nie wydawał pieniędzy na hotele tylko na jedzenie i drobne części do roweru typu klocki hamulcowe. - W maju będę kontynuował wyprawę. Na początku planowałem jechać przez Australię i Kanadę, ale Turcja zmieniła moje nastawienie na dalszą podróż. Teraz planuje kierować się na Amerykę Południową i Afrykę. Jeszcze dużo ciekawego przede mną – zakończył Marcin Długopolski.

Osiem tysięcy kilometrów w 316 dni

Jako drugi swój głos zabrał Cedric Arn. Ma 24 lata i pochodzi z Paryża. Swoją przygodę rozpoczął w stolicy Francji, a zakończył w Nepalu. Podczas swojej podróży zwiedził 18 krajów na dwóch kontynentach. Na rowerze przejechał osiem tys. kilometrów w 316 dni.

W swojej dziesięciomiesięcznej podróży jechał na dwóch jednośladach. - Pierwszy rower, którym wyruszyłem z Paryża nazywał się Bucefał, jak koń Aleksandra Wielkiego. Musiałem go zmienić, gdyż jadąc pijany miałem wypadek i połamałem całą ramę. Drugi rower nazwałem Golgoth 3 – opowiadał Cedric Arn. Podczas wyprawy odwiedził m.in. Szwajcarię, Niemcy, Polskę, Bułgarię, Rumunię, aż do Serbii. Tam zatrzymał się na trzy miesiące u swojego przyjaciela, gdzie pomagał mu w pracy koło domu. Następnie wyruszył w kierunku Turcji. - Chciałem przejechać Iran i Pakistan rowerem, jednak miałem problemy z wizą. Z racji tego swoją wędrówkę przyspieszyłem, wsiadając w samolot i po chwili już byłem w Indiach, a następnie odwiedziłem jeszcze Nepal - mówił 24-latek. - Generalnie skończyłem przygodę z rowerem i mam nowy cel. Chciałbym kupić vana, wyrzucić wszystko ze środka i przerobić go na swój dom, a następnie podróżować nim po świecie - opowiadał o swoich planach Cedric.

Z Polski do Santiago the Compostela

Ostatnia swoją historię opowiedziała 23-letnia mieszkanka Grudziądza - Malwina Dobrowolska. - Przeglądając blogi podróżnicze, trafiłam na stronę Łukasza Supergana. Przeczytałam jego historię o czteromiesięcznej wędrówce z Polski do Santiago the Compostela w Hiszpanii. Po studiach nie wiedziałam co mam robić, więc stwierdziłam, że też pojadę na taką wyprawę i wspólnie z kolegą zdecydowaliśmy się na nią – wyjaśniła Malwina Dobrowolska. Przejechali przez Czechy i Niemcy aby dojechać do Francji. - Pierwszą rodzinę u której nocowaliśmy, poprosiliśmy aby w kilku zdaniach napisali, o tym, że jedziemy z Polski do Hiszpanii rowerami i że szukamy noclegu na jedną noc. „Magiczna kartka” okazała się dla nas zbawienna, nikt nam nie odmawiał – opowiadała 23-latka.

Porozumiewali się przez translator

Nocowali też u starszego małżeństwa, które nie mówiło po angielsku. - W translatorze pisaliśmy zdania i puszczaliśmy im, a małżeństwo odpisywało na kartce, następnie my to zdanie wpisywaliśmy w translator i tak wyglądały nasze „rozmowy”. Trochę to było zawiłe, ale porozumiewaliśmy się bez problemu – wspominała Dobrowolska. Następnie trafili do Hiszpanii, gdzie przejeżdżając kraj dojechali do Santiago de Compostela. Tam w katedrze uczestniczyli na mszy w intencji pielgrzymów. - Całą mszę przepłakałam, gdyż byłam szczęśliwa, że udało mi się dojechać do tego miejsca – zakończyła grudziądzanka. Do Polski po kilku tygodniach wróciła samolotem.

mwinnik / em24.pl